Dichter zonder gedicht, roman

In ‘Dichter zonder gedicht’ vraagt de hoofdpersoon zich af of je jezelf bewoonbaar kunt maken. Hij denkt, dat je dan zoveel mogelijk jezelf bent. Wanneer is een mens dichtbij zichzelf? Hij beseft, dat hij deel van een levensproces is waarin hij, als verschijnsel mens, naast andere levensverschijnselen als planten en dieren slechts een moment aanwezig kan zijn. Als mens heeft Gerrit met planten en dieren gemeen dat hij zich voortplant. Dit is wat het leven wil. Het levensproces stoort zich niet aan ethische opvattingen van goed en kwaad zoals die in een religieuze ideologie worden verkondigd. Gerrit zoekt zonder god zijn weg. Hij ‘leest’ zichzelf in verschijnselen die hij om zich heen waarneemt. Het innigst ervaart hij dit in zijn liefde voor een vrouw die hij een leven lang trouw blijft.